การสังเกตยาเสื่อมสภาพ

 

ยาเม็ด

มีลักษณะแตกกร่อน กะเทาะ สีเปลี่ยนหรือซีดจาง เม็ดยาบวม มีรอยด่าง

 

ยาเม็ดเคลือบ

ยาเม็ดเคลือบน้ำตาลอาจมีการเยิ้มเหนียวหรือมีกลิ่นผิดไปจากเดิม

 

ยาเม็ดแคปซูล

แคปซูลแข็ง: แคปซูลมักจะบวมโป่งอาจมีจุดเชื้อราขึ้นที่เปลือกแคปซูล ภายในแคปซูลจะสังเกตเห็นว่าผงยาเปลี่ยนสี
จับกันเป็นก้อน

        แคปซูลนิ่ม : เปลือกแคปซูลเยิ้มเหลวเหนียวกว่าปกติ แคปซูลเปื่อยทะลุทำให้ตัวยาไหลออกมากด้านนอก

 

ยาผงแห้ง

ผงยาจะจับตัวกันเป็นก้อนแข็งที่ไม่ปกติไม่สามารถละลายได้และถ้าที่ผนังภาชนะบรรจุมีไอน้ำหรือหยดน้ำแสดงว่า
ยาเตรียมนั้นไม่เหมาะที่จะนำไปใช้

 

ยาน้ำเชื่อม

มีลักษณะขุ่น เกิดตะกอน เปลี่ยนสี มีกลิ่นบูด หรือเหม็นเปรี้ยว

 

ยาน้ำแขวนตะกอน 

ตะกอนจับกันเป็นก้อน เกาะ ติดกันแน่น เขย่าแล้วไม่กระจายตัวดังเดิม มีความเข้มข้น กลิ่น สีหรือรสเปลี่ยนไป

 

ยาน้ำอีมัลชั่น

ปกติเมื่อตั้งทิ้งไว้จะแยกเป็นชั้น และเมื่อเขย่าจะเข้ากันดีแต่ถ้ายาเสื่อมแล้วเมื่อเขย่าจะไม่เข้าเป็นเนื้อเดียวกัน

 

ยาครีม

มีลักษณะแยกชั้น ไม่รวมเป็นเนื้อเดียวกัน เนื้อครีมเปลี่ยนสี หรือมีกลิ่นหืน

 

ยาขี้ผึ้ง

เกิดการแยกของของเหลวออกมาเยิ้มที่ผิวหน้าของยาเตรียม มีความข้นหนืดเปลี่ยนไป และมีกลิ่นเหม็นหืน

 

ยาเจล

เนื้อเจลใสจะเปลี่ยนเป็นขุ่นและไม่เป็นเนื้อเดียวกัน

 

ยาหยอดตา

เปลี่ยนจากน้ำใสๆเป็นน้ำขุ่น (ยกเว้นยาบางชนิดที่เป็นยาแขวนตะกอน) หรือหยอดตาแล้วมีอาการแสบตามากกว่าปกติ

….หน่วยวิชาการ งานเภสัชกรรม โรงพยาบาลเวชศาสตร์เขตร้อน